sygn p.d.: WT [inicjały łączone]
Włodzimierz Tetmajer był żarliwym katolikiem, nic więc dziwnego, że duża część jego dorobku artystycznego poświęcona jest wątkom religijnym. Co prawda sławę zyskał dzięki licznym realizacjom monumentalnych polichromii kościelnych i witraży, jednak w malarstwie sztalugowym również możemy znaleźć liczne obrazy o motywach religijnych. Do tych dzieł zalicza się również prezentowane powyżej płótno Chrystus w domu Marii i Marty.
Artysta przeniósł biblijną scenę z Betanii do brono wickiej wsi. Scena rozgrywa się przed chałupą w cieniu wielkich, rosnących poza kadrem, drzew, o czym świadczy przygaszona kolorystyka i tylko nieliczne mocne plamy barwne. Intensywnym światłem letniego słońca artysta oświetlił ścianę chałupy podkreślając tym samym najważniejszą po stać tej kompozycji – Chrystusa. Jezus strudzony drogą zaszedł do domu Marty i Marii, wokół niego zebrały się wiejskie kobiety i dzieci. Marta krząta się, chcąc Mu usłużyć, jej siostra zaś usiadła u stóp Pana i słucha.
Z lewej strony stoi chłopka z dzieckiem w błękitnym ubranku i słomkowym kapeluszu – to zapewne żona i jeden z synów artysty. Tetmajer często bowiem portretował członków swojej rodziny, wplatając ich w sceny z życia codziennego Bronowic (np. Wesele w Bronowicach, 1912; Różaniec, ok. 1905).
W 2001 roku na grudniowej aukcji prezentowaliśmy obraz zatytułowany Wesele (patrz obok). Przedstawia on bajecznie kolorową scenę z podkrakowskiego wesela. Wśród tłumu zebranych przed chałupą wieśniaków i strojnych drużbów na koniach, z prawej strony rozpoznać można sylwetki żony, teścia i dzieci artysty.
Włodzimierz Przerwa-Tetmajer (Harklowa koło Ludźmierza na Podhalu 1862 - Kraków 1923), przyrodni brat poety Kazimierza, naukę malarstwa rozpoczął wcześnie; już od 1875 uczęszczał na zajęcia do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie następnie (z przerwami) kształcił się do 1895 - początkowo u Franciszka Cynka, Leopolda Loefflera i Władysława Łuszczkiewicza, a po 1889 u Jana Matejki. Równolegle studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1882 uczył się jeszcze w Akademii Wiedeńskiej, a w latach 1886-89 w Akademii Monachijskiej u Aleksandra Wagnera. Studia uzupełniał w paryskiej Académie Colarossi. Stypendium cesarskie umożliwiło mu wyjazd do Rzymu. Po powrocie mieszkał w Krakowie. W 1890 ożenił się z Anną Mikołajczykówną, córką gospodarza z podkrakowskiej wsi Bronowice, gdzie sam często przebywał, a w 1895 zamieszkał na stałe. W 1901 założył i następnie przez kilka lat prowadził szkołę malarstwa dla kobiet. Od 1899 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”; w 1901 jednym z założycieli Towarzystwa „Polska Sztuka Stosowana”; w 1908 współzałożycielem grupy „Zero”. Był wybitnym przedstawicielem nurtu „ludowości”, malarzem obyczajów, pracy i krajobrazu podkrakowskiej wsi. We wcześniejszym okresie tworzył w duchu akademickiego, monachijskiego realizmu. Później wykształcił własny, oryginalny styl - kompozycja jego obrazów była swobodna, malował szerokimi pociągnięciami pędzla, używał jasnych, żywych barw. W latach 1892-1894 współpracował z Wojciechem Kossakiem i Janem Styką przy Panoramie Racławickiej. Projektował witraże, zajmował się ilustratorstwem i malarstwem ściennym, m.in. w 1902 wykonał polichromię kaplicy królowej Zofii w Katedrze na Wawelu. Artysta był pierwowzorem postaci Gospodarza w dramacie S. Wyspiańskiego Wesele.
