Edward Dwurnik, NIECH ŻYJE WOJNA! 36, 1992

147,0 x 96,0cm - olej, płótno sygn. na odwr. na płótnie l.g.: NIECH ŻYJE | WOJNA ! | 36 [w kółku]

p.g.: E. DWURNIK | 1777 [w ramce] | – XIX [w ramce], obok: 1992

poniżej pieczątka zezwalająca na wywóz za granicę,

na śr. listwie krosna nalepka: ART | HAMBURG | INTERNATIONALE MESSE | OSTEUROPAISCHER KUNST | 9. – 12. DEZEMBER 1993 dopisek flamastrem: GALERIA | ZDERZAK | POLEN

 

W twórczości Edwarda Dwurnika zawsze obecne były malarskie komentarze do aktualnych wydarzeń. Był artystą zaangażowanym wobec dziejących się wydarzeń z zewnętrznego świata, jednak przeważnie były to reakcje na polską rzeczywistość, najbliższą Dwurnikowi. Kiedy na początku lat 90. XX w. wybuchła wojna na Bałkanach, w twórczości artysty pojawiły się też odniesienia do wydarzeń dziejących się w innych krajach. Cykl obrazów „Niech żyje wojna!“ stał się początkowo wyrazem poparcia dla niepodległościowych dążeń państw bałkańskich a następnie także reakcją Dwurnika na inne wydarzenia w aktualnie dziejącej się historii: odłączenie się Abchazji od Gruzji czy wojenne działania w Górnym Karabachu. Poparcie dla niepodległościowych dążeń nie było jednak pozbawione refleksji nad zawsze obecnym okrucieństwem każdej wojny. Obrazy Dwurnika należące do tego cyklu mają dramatyczny wyraz a wspieranie malarstwem dążeń do niepodległości nie wynikało raczej z naiwnego entuzjazmu artysty.

Na otwartym niebie – gładkich, błękitnych, niebieskich i szafirowych tłach – unoszą się głowy. Głowy na kolumnach jak pomniki, jak figurki szachowe, głowy ucięte przy szyi i głowy ujęte w popiersiu. Głowy w czapkach wojskowych i hełmach, i bez czapek, uśmiechnięte, krzyczące, plujące, grożące, szczerzące, smutne. A pomiędzy nimi, gdzieniegdzie, pojedyncza płonąca budowla, samochód, samolot, szachownica z wroną rozpościerającą skrzydła, przewracająca się kolumna, unoszący się samotnie wieniec laurowy… Tematyka prac ma związek z problemami współczesnego świata, z wojnami prowadzonymi przez różne mniejszości i większości. Prowokacyjny tytuł nadany przez artystę temu cyklowi wskazywałby na zasadność tej metody walki o niepodległość. Ale same obrazy – użyte w nich symbole, alegorie, atrybuty oraz ich autorska interpretacja – zdają się podważać ten pogląd, a nawet go ośmieszać.

Katarzyna Pikoń, Niech żyje wojna, „Gazeta Wyborcza“, nr 22/126, 28 – 31 V 1992

 

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

Edward Dwurnik (Radzymin 19 IV 1943 - Warszawa 28 X 2018) studiował malarstwo w ASP w Warszawie (1963-1970), jednak jako swego „mistrza“ wymienia Nikifora. Jego to prace, zobaczone po raz pierwszy w 1965, zainspirowały ówczesnego studenta III roku do narysowania pierwszych prac z cyklu „Podróże autostopem“, który kontynuował do dziś. W 1972-1978 powstawał cykl „Sportowcy“, w którym portretowane były, dodajmy - kąśliwie, typowe postaci z lat 70. Równolegle od 1975 powstawał cykl „Robotnicy“, który kulminował w okresie „Solidarności“ 1980-1981. Za prace z tego cyklu Dwurnik otrzymał w 1981 Nagrodę Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, natomiast za obrazy z cyklu „Warszawa“ (1981), proroczo zapowiadające stan wojenny - Nagrodę Kulturalną „Solidarności“ podziemnej w 1983. W latach 80. malarstwo Dwurnika przybrało wyraz ekspresyjny i dramatyczny. Powstające w tej dekadzie obrazy miały niejednokrotnie wymowę polityczną, przybierały też kostium historyczny, tak czy inaczej odnoszący się do współczesnych spraw i realiów. Cykl „Droga na Wschód“ (1989-91) upamiętniał ofiary stalinizmu, natomiast cykl „Od Grudnia do Czerwca“ (1990-94) - ofiary stanu wojennego. Zarówno ideowe, jak i czysto malarskie walory tych prac przyniosły artyście ogromne uznanie, zarówno w kraju jak i za granicą. Jego wyrazem była prestiżowa nagroda Fundacji Coutts & Co w Zurychu (1992). W latach 90. powstają cykle będące kontynuacją „Podróży autostopem“: „Niebieskie miasta“ (od 1993) i „Diagonale“ (od 1996), jak również kompozycje nowego typu, jak widoki morskie (cykl „Błękitne“, 1992-93) czy cykl „Wyliczanka“ (1996-99). Artysta wiele wystawia, miał ok. 100 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, brał też udział w licznych wystawach i festiwalach krajowych i międzynarodowych, m.in.: X Biennale Sztuki Współczesnej, Menton 1974, Documenta 7, Kassel 1982, 5th Biennale, Sydney 1985, XIX Biennale Sztuki, Sao Paulo 1987; Olimpiada Sztuki, Seul 1988. Równolegle z malarstwem uprawiał rysunek, collage, grafikę warsztatową (litografia, techniki metalowe, kserografia, stemple) i użytkową (ilustracja, plakaty do własnych wystaw indywidualnych).