Marta Leśniakowska, Pusty pokój z fotelami # 30. After Vermeer, 2022

fotografia kolekcjonerska cyfrowa/papier archiwalny Hahnemühle Photo Rag Baryta 315g
40 x 40 cm

edycja limitowana: 1/5
sygnowany na froncie i na odwrocie,
format 40x40 cm w świetle/50x50 cm papier
Egzemplarz nr 1 z limitowanej edycji 5 egzemplarzy.
Praca z serii „Puste pokoje". Puste wnętrze jako odmiana martwej natury uaktywnia tu starą strategię ikonograficzną, która nigdy się nie kompromituje. W moim pamiętającym spojrzeniu przywołane zostały obrazy Johanna Vermeera, z jego ulubionym motywem czarno-białej posadzki. Vermeer, jak wielu artystów swojej epoki, budował swoje obrazy za pomocą takich geometrycznych elementów, by wytworzyć iluzję trójwymiarowej przestrzeni na płaskiej powierzchni płótna. Dedykuję tę fotografię Vermeerowi, pierwszemu artyście nowożytności, który dla uzyskania tego efektu używał camera obscura. Moja fotografia w jakimś sensie wnika w tajniki jego warsztatu: pokazuje „vermeerowskie" wnętrze jako mise en scene, scenografię, która oczekuje na postacie z jego obrazów - dziewczynę czytającą list, ważącą perły, nalewającą mleko. Przywołuję tym samym pojęcie cytatu jako naczelnej zasady re-prezentacji, która odsyła do innych obrazów, ikonograficznych zapożyczeń z zachodniej tradycji malarskiej, które są „wynajdywane" w rzeczywistej przestrzeni i następnie wtórnie poddawane estetyzacji. W ten sposób moja fotografia staje się wydarzeniem ontologicznym, które daje się czytać w warstwie czysto estetycznej. Znaczenie ma formalny język, jakiego tu użyłam: pole obrazowe jest dyscyplinowane zasadami poetów-minimalistów: ekonomia szczegółów, odkrywanie ukrytych podtekstów i aluzji w niezauważalnych przedmiotach i fragmentach codziennej rzeczywistości, powierzchowności i przyziemności rzeczy. Ostrość, bezpośredniość, prostota ujęcia, precyzja kompozycji – wszystko to pokazuje, że fotografia nie jest kontyngentna/przypadkowa, ale, tak jak malarstwo, jest zdolna wytwarzać mocne obrazy realizujące porządek kompozycyjny jako zasadę zwartej i zdyscyplinowanej budowy obrazu. Zarazem wywołana zostaje atmosfera powieści detektywistycznej, oraz jej wizualną konsekwencją: estetyką kina neo-noire: puste fotele, jeden gwałtownie odwrócony, każe spytać o to, co tutaj się wydarzyło? Czego świadkami były te dwa fotele? Przekształcam moją fotografię w forensykę, obraz miejsca zbrodni, „świadka w sprawie": śladu tego, co się w tym wnętrzu potencjalnie wydarzyło. Dlatego kompozycja oparta jest na geometrii, świetle jako parergonie i filmowej technice low key (obraz o zredukowanej kolorystyce). Wraz z wcześniejszą fotografią: „Pusty pokój #24. After Vermeer" (2021), konstruowana jest kryminalna story o tym, „co jest" i „jak jest". (ml).