Roman Artymowski, UPAŁ I, 1977

81,0 x 60,0cm - akryl, płótno sygn. na odwr. na płotnie l.g.: ROMAN ARTYMOWSKI | UPAŁ I, 1977 | 82 x 64 cm, AKRYL

Na środkowej listwie pieczątka: GALERIA SZTUKI WSPÓŁCZESNEJ W WARSZAWIE, na lewej listwie przymocowana nalepka: „Sztuka Polska“ z danymi obrazu. 

Roman Artymowski w latach 70. pracował jako wykładowca w Damaszku, Bagdadzie i Asilah w Maroku. Owocem podróży na Bliski Wschód były wysmakowane kolorystycznie płótna i akwarele, w których Artymowski potrafił w mistrzowski sposób oddać istotę tamtejszego pejzażu - lejący się z nieba żar i rozedrgane od upału powietrze. Prezentowany w katalogu obraz jest świetnym przykładem wciąż na nowo przetwarzanego przez artystę motywu kulistego słońca zawieszonego nisko nad horyzontem.

Artysta nazywa je “słoneczkami”. Bo też są to transformacje pejzażu, często pustynnego. Ale skrajne uproszczenie jego formy do kuli, jej tła i horyzontalnych pod nią pasów przenikających się barw, ale powrót do kolorów chromatycznych i sprowadzenie ich do jednolitości, do agresywnych zderzeń, nieraz na granicy ascetyzmu, ale i pewien monumentalizm tych wizji sprawiają, że nie czyta się już tych krajobrazów ziemskich, ale może pejzaże kosmiczne? [...] Odbiera się bowiem te słońca niekiedy jako światło świetliste i radosne, a czasem jako groźne i niepokojące; kojące i uciszone albo spalające i niszczycielskie; są takie, które budzą nadzieję, i takie, które wszelką nadzieję odbierają. I są wreszcie te najcenniejsze, metafizyczne: słońca, które kryją w sobie odwieczną tajemnicę bytu i nieskończoności. (cyt. za: B. Kowalska, Roman Artymowski. Prace wybrane, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1998)

♣ do wylicytowanej ceny oprócz innych kosztów zostanie doliczona opłata wynikająca z prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymania wynagrodzenia zgodnie z Ustawą z dnia 4 lutego 1994 roku - o prawie autorskim i prawach pokrewnych (droit de suite)

Roman Artymowski (Lwów 1919 - Łowicz  1993) studiował w l. 1945-49 w ASP w Krakowie, uzyskując dyplom u Eugeniusza Eibischa. W 1950 podjął pracę pedagogiczną w ASP w Warszawie. W 1953-56 wraz z żoną Zofią pracował przy polichromii odbudowywanych kamieniczek Starego i Nowego Miasta, za co w 1953 otrzymał nagrodę państwową II st. (zespołową). Równolegle w 1953-59 był redaktorem graficznym „Przeglądu Artystycznego”. Następnie wykładał w uczelniach artystycznych w Bagdadzie. Po powrocie podjął pracę pedagogiczną jako docent PWSSP w Łodzi (1969-75), w l. 1971-75 był rektorem tej uczelni. Od 1975 ponownie wykładał w ASP w Warszawie, w 1982 został profesorem, w l. 1982-84 pełnił funkcję rektora. Artymowski od połowy lat 50. tworzył kompozycje abstrakcyjne lub na pograniczu . W malarstwie, zwłaszcza akwarelowym, stosował niekiedy swobodnie rozlaną plamę, co zbliża jego wczesną twórczość do abstrakcji informel. W latach 60. i 70. zdyscyplinował formę, ograniczając się do różnych rozwiązań kolorystycznych.