Maurice Utrillo (1883-1955), Montmartre

Litografia barwna na papierze welinowym Arches. Wymiary 68 x 54 cm
Sygnowany na płycie p.d.; l.d. ołówkiem: HC (hors de commerce)
Kontrasygnowana przez Jean Fabris (na odwrocie pieczęć i odręczny podpis)
(Jean Fabris, francuski historyk sztuki i sekretarz wdowy po malarzu)
Nieznaczne załamania papieru widoczne na zdjęciach.

Paryżanie odwiedzali Montmartre aby nacieszyć się prostymi rozrywkami w wiejskiej wówczas części miasta. Przy kieliszku wina, świeżym pieczywie mogli wypoczywać ciesząc swe oczy wspaniałą panoramą miasta i Sekwany rozpościerającą się ze wzgórza.
Z biegiem czasu w sąsiedztwie młynów wyrastały domy i fabryki. Moulin de Galette przyciągało coraz więcej ludzi. Jeden z młynów został przekształcony w wieżę widokową. Tuż obok otworzono salę do tańców. Miejsce było częstym motywem obrazów malarzy. Moulin de la Galette inspirowało takich znanych artystów jak: Auguste Renoir, Vincent van Gogh, Henri de Tolouse Lautrec, Pablo Picasso, Modigliani, czy Marice Utrillo.

Maurice Utrillo, właśc. Maurice Valadon (1883-1955) – francuski malarz i grafik, przedstawiciel École de Paris.
Był nieślubnym synem artystki i modelki Suzanne Valadon. W wieku 7 lat adoptował go kataloński krytyk sztuki Migueal Utrillo y Molina. Alhokolik od dziecka, cygan błąkający się między knajpami Montmartre’u a izbami wytrzeźwień i szpitalami dla umysłowo chorych.
Zaczął malować w ramach terapii zwalczania alkoholizmu w wieku 18 lat. Do 1903 namalował już setki widoków paryskiego przedmieścia Montmagny. Jego pierwsze obrazy zdradzają wpływy Camille’a Pissarra i Alfreda Sisleya (tzw. okres Montmagny). W 1909 jego obraz znalazł się na Salonie Jesiennym. W tym czasie przestał tworzyć w plenerze w sposób impresjonistyczny i zaczął malować z pocztówek. Skoncentrował się na przedstawianiu białych budynków za pomocą kleju, gipsu i białej farby. Powstały wtedy jego najwybitniejsze obrazy. (tzw. okres biały 1908-14). Następna faza twórczości charakteryzuje się jaskrawymi kolorami i większym akcentem na linię oraz nowym tematem: kobiety spacerujące po ulicy widziane plecami do widza (tzw. okres cloisonné 1914-20). Po 1920 tworzył obrazy wielobarwne, ale o mniejszych walorach artystycznych (tzw. okres barwny).
W 1912 uczestniczył w wystawie sztuki francuskiej w Monachium. W 1913 miał swoją pierwszą wystawę indywidualną. W 1924 wskutek postępującej choroby alkoholowej trafił do więzienia i usiłował popełnić samobójstwo. W 1928 został odznaczony Legią Honorową. W 1935 roku ożenił się z Lucie Valore, francuską aktorką, która wcześniej przyjaźniła się z jego matką.
Był malarzem niezwykle płodnym. Tylko w czasie I wojny światowej namalował 1200 obrazów olejnych. Katalog pośmiertny jego dzieł wymienia ponad 3500 obrazów. Głównym tematem prac artysty stał się pejzaż miejski (wąskie, ubogie uliczki, zaułki paryskie, szare mury, małe miasteczka, prowincjonalne kościółki). Malował też portrety i martwe natury. Sporadycznie zajmował się scenografią: w 1926 wykonał dekoracje dla zespołu Balety Rosyjskie Sergiusza Diagilewa, w 1948 współpracował z Operą Komiczną w Paryżu.
Zmarł na zapalenie płuc.