Kazimierz Irank-Osmecki KTO RATUJE JEDNO ŻYCIE... POLACY I ŻYDZI 1939-1945

IRANEK-OSMECKI Kazimierz: KTO RATUJE JEDNO ŻYCIE... POLACY I ŻYDZI 1939-1945, Seria STUDIUM POLSKI PODZIEMNEJ, Księgarnia Polska ORBIS, Londyn 1968, s. 323 22cm

Książka powstała w 1968 r. na emigracji w Londynie. Jej autor, wybitny oficer WP, w latach okupacji niemieckiej m.in. szef Oddziału II (informacyjno-wywiadowczego) KG AK, podjął próbę udokumentowania pomocy, jaką Polacy nieśli Żydom podczas II wojny światowej. Starał się także przybliżyć problematykę relacji polsko-żydowskich w latach 1939–1945. Duża wartość źródłowa.

Kazimierz Wincenty Iranek-Osmecki, przybrane nazwiska: Kazimierz Jarecki, Włodzimierz Ronczewski, ps. „Makary”, „Antoni”, „Heller”, „Antoni Heller”, „Jarecki”, „Pstrąg” (ur. 5 września 1897 w Pstrągowej, zm. 22 maja 1984 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. W grudniu 1916 wstąpił do Legionów Polskich. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W okresie styczeń – wrzesień 1922 przebywał na kursie w Szkole Podchorążych Piechoty i po jego ukończeniu został dowódcą kompanii w 77 pułku piechoty i ponownie oficerem w sztabie 19 Dywizji Piechoty. Następnie był oficerem w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. 23 grudnia 1929 roku, po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu stażu liniowego, został powołany na dwuletni kurs 1929/30 do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[3]. 1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy. W 1937 wrócił do służby liniowej i został dowódcą batalionu w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. W czasie kampanii wrześniowej pełnił służbę w Sztabie Naczelnego Wodza. Był oficerem do zleceń generalnego kwatermistrza, pułkownika dyplomowanego Józefa Wiatra. 17 września 1939 przekroczył granicę z Rumunią. Od października 1939 był zastępcą ekspozytury wywiadowczej Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Bukareszcie, a w grudniu został zaprzysiężony jako członek Związku Walki Zbrojnej. W czerwcu 1940 udał się do Francji, gdzie był szefem Oddziału II Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej. 6 listopada 1940, na polecenie Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego, jako emisariusz udał się do Polski. Do Warszawy dotarł 18 grudnia 1940 i zameldował się u gen. Stefana Roweckiego.  1 października 1944 został wyznaczony przez gen. Tadeusza Komorowskiego do prowadzenia rokowań kapitulacyjnych i 3 października 1944 wspólnie z ppłk. Zygmuntem Dobrowolskim podpisał układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie. Od 5 października 1944 znalazł się w niewoli niemieckiej, m.in. przebywał w Oflagu IV C Colditz. W maju 1945 udał się do Londynu. Został wyznaczony na stanowisko oficera sztabowego do zleceń w Gabinecie Naczelnego Wodza. W grudniu 1945 został członkiem Komitetu Organizacyjnego Koła Armii Krajowej, a następnie został członkiem Zarządu Głównego. W latach 1948–1949 był przewodniczącym Zarządu Głównego Koła AK, następnie członkiem i wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej Koła AK. Był także od 1954 członkiem emigracyjnej Tymczasowej Rady Jedności Narodowej. Od 1960 działał w Funduszu Inwalidzkim Koła AK, najpierw jako wiceprzewodniczący, a następnie przewodniczący. W 1973 otrzymał Nagrodę Pisarską Stowarzyszenia Polskich Kombatantów za pracę pt. Kto ratuje jedno życie.

Oprawa oryginalna, wydawnicza, kartonowa.

Blok idealny. Okładka stan dobry.