Wakizashi sygnowane "Kunishige"

Wakizashi sygnowane „Kunishige” z okresu Shinshintō (Nowe Nowe Miecze), który obejmował lata 1781–1876. Okres względnego spokoju i stagnacji, jakim była epoka Edo, nie sprzyjał rozwojowi miecza w kierunku użytkowym. Miecze w tym czasie, zwłaszcza pod koniec okresu Shinto (Nowe Miecze), były bardziej symbolami statusu samuraja i jego pozycji społecznej. Chcąc to zmienić, kowale zaczęli wracać do starych sposobów produkcji głowni i studiować wybitne dzieła z okresu Koto (Stare Miecze). Norishige tworzył miecze w tradycji Sōshūden. Wakizashi jest bardzo charakterystycznym przykładem powrotu do starych wzorów tradycji Sōshūden. Jihada jest w typie o-itame (duże słoje drewna), a miejscami przypomina matsukawa hada (korę sosny), tak charakterystyczną dla prac Norishige z okresu Kamakura (XIII-XIV wiek). Hamon jest w typie notare (fale) z ashi i dużą ilością sunagashi („śladów zostawianych przez grabie na piasku”). Górna linia hamonu jest pełna nie (małych błyszczących punkcików). Ze względu na zastosowanie starego typu szlifu możemy podziwiać również efekt metalurgiczny zwany utsuri będący „cieniem” linii hamonu, a widoczny jako ciągnąca się wzdłuż niego mglista, mleczna linia. Głownia ma konstrukcję hira zukuri (przekrój trójkąta) i jest skuta z trzech kawałków stali. Bardzo twarda i mocno zbita stal w środku tworzy krawędź tnącą, a dwie średnio twarde nakładki z boków tworzą płazy głowni. Taka konstrukcja zapewnia zarówno świetne właściwości tnące i ostrość, jak też wytrzymałość i odporność na złamanie.
Wymiary: długość 33,5 cm, przy nakago szerokość ostrza 3,25 cm, grubość 0,8 cm; przy sztychu odpowiednio 2,8 cm i 0,7 cm