Wymiary: 52 x 40 cm
sygnowany, datowany i opisany p.d.: 'Łucja Bałzukiewiczówna | Wilno 1917'
opisany ołówkiem na odwrociu: 'Zakrystia w kościele Bernardynów', na odwrociu papierowa nalepka z opisem pracy
Pochodzenie
spuścizna po artystce
Wystawiany
"Artystki polskie", Muzeum Narodowe w Warszawie, 1991
Literatura
Artystki polskie: Katalog wystawy, red. Agnieszka Morawińska, Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1991, s. 91, poz. 55, il. 55
Biogram
Pochodziła z rodziny wileńskich intelektualistów. Jej bracia także trudnili się artystycznym rzemiosłem. Józef był malarzem, a Bolesław rzeźbiarzem. Łucja Bałzukiewicz rozpoczęła naukę w rodzinnym mieście. Kształciła się początkowo w tamtejszej Szkole Rysunkowej Iwana Trutniewa. Lata 1907-09 spędziła w Paryżu, gdzie poznała m.in. Henri Martina i Olgę Boznańską, która wywarła silny wpływ na wczesną twórczość młodej malarki. Po krótkim, aczkolwiek owocnym pobycie nad Sekwaną powróciła do Wilna, gdzie mieszkała do końca II wojny światowej. Uczyła rysunku w Państwowym Gimnazjum im. Joachima Lelewela. W 1939 została członkinią Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Po wojnie, w 1946 roku przeniosła się do Lublina. Wstąpiła tam w szeregi Związku Polskich Artystów Plastyków. Należała także do ugrupowania artystycznego "Zachęta". Jeszcze za jej życia w lubelskim Biurze Wystaw Artystycznych odbyły się jej dwie indywidualne wystawy (w 1962 i 1970). Jej twórczość zdominowały studia portretowe i kompozycje pejzażowe. Z okresu dwudziestolecia międzywojennego pochodzą liczne krajobrazy z terenów Wileńszczyzny, jak również charakterystyczne dla Bałzukiewicz widoki wnętrz wileńskich kościołów. Równie ważną grupę w jej artystycznym oeuvre stanowią obrazy sakralne tworzone dla licznych świątyń.
