Władysław Ansgary PODKOWIŃSKI (1866-1895), „Praczka”, ok. 1889

olej, tektura, wym. w świetle passe-partout: 31 x 40 cm,
sygn. l. d.: PODKOWIŃSKI.
Opinia dr. Stefanii Krzysztofowicz-Kozakowskiej z dnia 8 kwietnia 2022 roku.
Obraz do 1996 należał do kolekcji rodziny z Sosnowca, w dniu 5 października 1996 został wystawiony i sprzedany na 1 Aukcji DESY Krajowej w Krakowie.

W swojej opinii dr Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska zwraca uwagę na wspólny z Józefem Pankiewiczem wyjazd Podkowińskiego do Paryża w 1889, autorka pisze: „Przedstawiony do opinii obraz mógł zostać namalowany podczas pobytu w Paryżu. Sugeruje to przede wszystkim temat kompozycji, sposób ubrania praczki, jej czepek, a także widoczny w tle pejzaż z charakterystycznymi zabudowaniami. Również sama balia do prania z możliwością podgrzewania wody pojawia się na rycinach francuskich. W Polsce nie była powszechnie stosowana. Władysław Podkowiński ilustruje tu życie codzienne miasta. Był to szczególnie bliski mu temat – artysta dorabiał jako rysownik-ilustrator portretujący, jak to określił Henryk Piątkowski „sceny z życia potocznego. (…) W opiniowanej pracy „Praczka”, zauważalne są cechy charakterystyczne dla prac Podkowińskiego i potwierdzające jego autorstwo. Jest to zarówno kolorystyka prac i delikatny sposób nakładania farb. Pojawi się on m.in. w dwóch pracach przedstawiających wieś pochodzących z około 1890 roku (w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu i w kolekcji prywatnej). Oba przedstawienia malowane są paletą barwną analogiczną do tej użytej w opiniowanej pracy”.


Malarz, wybitny przedstawiciel sztuki okresu Młodej Polski. Początkowo kształcił się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona (1880-1884), w latach 1885-1886 kontynuował studia w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu u batalisty B. Willewalda. Wyjazd w 1889 do Paryża i kontakt z malarstwem impresjonistycznym zdecydował o dalszym kierunku jego twórczości. Po powrocie do kraju osiadł w Warszawie. Pracował jako ilustrator-reporter w warszawskich czasopismach, w okresie letnim odwiedzał majątki przyjaciół w Mokrej Wsi i Chrzęsnem, tworząc kompozycje pejzażowe. Na przełomie 1892/1893 zaczął tworzyć kompozycje symboliczne porzucając impresjonizm. Zmarł w wieku 29 lat. W 1895 w warszawskim TZSP Leon Wyczółkowski i Feliks Jasieński zorganizowali pośmiertną wystawę artysty, na której zaprezentowano 122 jego dzieła.